Önce mutluluk, sonra gerçekle yüzleşme...

Dikişe çok küçük yaşlarda vardı merakım. Biriktirme huyu da tabii. Eskiyen kıyafetlere yeni yüz kazandırma, bunu beceremesem de düğmesini, süsünü, püskülünü atamama huyu :) Çünkü benim nazarımda onlar hep bir şeylerde değerlendirilirdi. Eskiyen kotumun paçalarından elimde yelek dikmem, ya da eldeki ufak parçalardan yaka iğneleri falan yapmam, az parça kumaşla bile mutlaka işe yarar bir şeyler çıkarmam ilgimin kanıtıydı.

Annem çok beceriklidir. Ama nakış, boyama, örgüde. Dikiş pek sarmazdı onu, gerçi hala da öyle. O yüzden önümde dikiş için örnek göstereceğim kimse olmadı. Nereden esti, nasıl oldu hala anımsayamıyorum. Annem evlenirken dikiş makinesi alınmış, şu büyüklerden hani. Ama nedense elimde dikmek daha basit gelirdi, ya da makineyi bozarım, elimi iğnesine kaptırırım korkusu alıkoyardı beni bu eylemden. Evlendikten sonra, küçük yerde yaşıyor olmamızın da etkisiyle çok da sosyalleşemeyişim tekrar canlandırdı bu isteği bende. Ve bir dikiş makinesi sahibi oluverdim.

Ama öncelikle dikiş hatalarını göstermeyecek koyu renkte ve kalın bi kumaşta kendime moral ve şevk yüklemeliydim. 2 yıl öncesinde takip ettiğim bloglardan biri olan betidesign'da gördüğüm dikişsiz salaş yelek (burada) için aldığım örme çelik penyeyi kestirdim gözüme.  Ee dikiş makinem var ama daha kumaş alma kısmına geçememiştim. Derken evirdim çevirdim, üzerine bi bluzu koyup kesiverdim. Kollara parça kısa gelince manşet kısmını uzun yapmam gerekti. Sade renk olunca yakasını farklı yapayım dedim, böylece ilk bluz çıktı ortaya :) Biter bitmez ertesi gün işe giderken giydim. Ama akşama kadar omuzlarım çöktü sanki :) Meğer bir sürü hata yapmışım;

•  Ön parça omuzu daha kısa olmalıymış, 
•  Ön beden kol oyuntusu gerekirmiş, 
•   Arkaya yapmaya çalıştığım o iki pensi öylece değil ölçüp biçip kesip yapmalıymışım falan falan... 

Kendileri şimdi sandıkta :))

Sandıkta duracak değil dolaba asıp giyilecek nice denemelere... :)